अश्या या ...

राजाभाऊंना अचानक काय झाले ठावुक नाही, कधी नाही ते राजाभाऊ नल्लीमधे आपल्या बायकोसाठी ड्रेस मटेरीयल आणायला गेले.

विक्रेती अगदीच नवशिकी. रडतरखडत जे काही कपडॆ दाखवले त्यातला एक घेतल्यानंतर मग राजाभाऊंची नजर एका छानश्या साडीकडॆ गेली, बघताक्षणी ती एवढी आवडली की घेण्याचा मोह आवरता आवरेना. त्यांना ती दाखवण्यासाठी सांगितले. 

मॅडम म्हणाल्या " ती साडी आहे " ( काय माम्म्या आहे. एवढे सुद्धा या माणसाला कळत नाही ?).

झालं  , राजाभाऊ पुढे काहीही न बोलता, ती साडी न घेता बाहेर पडले.

पुण्यातील कुमठेकर रस्तावरील एक साड्यांचे दुकान. 

"पैठण्या दाखवा. "

 "कसली पाहिजी ? कॉटनची की सिल्कची ?

कॉटन ? सिल्क ?

"दाखवा दोन्ही "

"गढवालची पैठणी चालेल "

तरी बायको म्हणत होती या दुकानात नको म्हणुन.

पु.ना.गाडगीळांचे दुकान. दसरा सण , आनंदा नाही तोटा.

राजाभाऊंना अंगठी घेण्याचे मनात होते, (स्वतःसाठी, रमेश वांजळे भाऊंनंतर राजाभाऊ की काय ? 

दुकानात ही तोबा गर्दी, मुंबईमधल्या लोकल ट्रेनच्या डब्यात ऐन सकाळी देखिल त्यापेक्षा कमी खच्चुन माणसे भरलेली असतील )

" मला एक अंगठी हवीयं, साधी, सरळ, एकदम सिंपल, माझ्या सारखीच "

"एक मिनीट "

जशी हवी तशी, अगदी योग्य मापाची अंगठी त्यांच्या पुढे आली.

जर कर्मचाऱ्यांना ग्राहकांबरोबर कसे वागावे हे शिकवले गेले नाही तर .....