बचा ले मोरी मां. - मधुसुरजा

बचा ले मोरी मां. 

 

माध्यांनीचा सुर्य डोक्यावर तळपतोय, बेभान, बेफाम झालेले माणसे मिरवणुकीने देवळाकडे चालली आहेत, वधस्थंभाकडे , बळी द्यायला बकऱ्यांना घेवुन. त्यांना सजवुन, गुलाल उधळत, वाजतगाजत, ढोल बडवत.

 

बकरी टाहो फोडतेय, आक्रोश करतोय , बैबैबैबैबेबेबेह  

 

बचाले मोरी मां. 

ये मोरी मां, मां, मोरी मां, मां, बचाले मोरी मां,  ये , ये, ये मोरी मां, मोरी मां, ये मोरी, ये मोरी, बचाले मोरी मां. मां, मां, मां, मां, मां, 

 

अरज यही तोरे  

घरमे ललुआ अकेला. 

 

विनवणी करते , घरी माझे तान्हे कोकरु, लेकरु आहे, भुकेले असेल , वाट पहात असेल, आपली आई केव्हा येईल, आपल्याला दुध केव्हा पाजेल, मला जावु दे ना, मां, बचा ले मोरी मा. 

 

पण ती मां तर बडी निर्दयी, आणि ती बेहोश झालेली माणसे, त्यांच्या कानी कुठली ही विनवणी जायची ? त्यांच्या मनी दयेचा पाझर कुठला फुटायचा ?

 

ढोलीया बजाले , बजाले, ढोलिया बजाले. बजाले, ढोलीया बजाले, बजाले, बजाले. ढोलीया, ढोलीया, ढोलीया 

 

 

करम करो तेरो , माई की जो साध है जो है  

 

पण त्या मरणाला सामोरे जाण्याऱ्या बकरीला ठावुक आहे आपले मरण अटळ आहे. 

 

क्षणभर त्या ढोलीयाचे वाईट वाटुन हात थबकतात, ती बकरी त्याला आपल्या कर्तव्याची जाणीव करुन देते. 

 

ढोलीया, ढोल बजावणे हे तुझे काम आहे, तुझे कर्तव्य तु कर. मी मरावे ही तर त्या माईची इच्छा आहे.  

 

हा कुमार गंधर्व रचीत "मधुसुरजा ’ हा एकच राग असा आहे की जो माझ्या मनाला ऐकवत नाही.