या कोपऱ्या वरच्या इराण्यांचं हॉटेल्सचं कोणॆ एके काळी तरुण पिढीवर फार उपकार झालेले आहेत. केवळ एक बन-मस्का, खारी, चहा या येवढ्याश्या ऑर्डरवर तासनतास येथे शांतपणॆ बसुन मनमुराद गप्पागोष्टी हाणता यायच्या. कोणीही उठवायला यायचे नाही. बाहेर पडता "दोन इसम बीस रुपया " करुन तो वेटर ओरडुन सांगायचा. काळाच्या ओघात ही संस्कृती लयाला जात चालली. बऱ्याच ठिकाणी इराणी जावुन चिलीये आले.
अजुनही काही तुरळक ठिकाणी चांगला बन-मस्का, ब्रून-मस्का-चहा मिळतो. यांच्या चहाची चव काहीसी वेगळी लागते. ती दुधात अंड घातल्यामुळॆ चव बदलते अशी एक वंदता. एक काळ असा होता की केक फक्त येथेच मिळायचा किंवा मग पंचताराकींत हॉटॆलात. ( मग मॉगींनीस आले आणि हळुहळु तो सर्वत्र मिळु लागला ) इराण्याकडे केक मागवला की ते केकचे जेवढे प्रकार असतील तेवढे डिश मधे घालुन समोर आणुन ठेवत, जेवढे खाल त्याचे पैसे, बाकीचे परत.
भायखळयाला रेल्वेस्थानकासमोरील भायखळा रेस्टॉरंट व बेकरी अजुनही केवळ नुसता टिकाव धरुनच नाही तर स्टील गोइंग स्ट्रॉंग.
राजाभाऊ आज परत राणीच्या बागेत फुले,फळे, भाज्या यांच्या मुंबई महानगरपालिकेतर्फे भरलेल्या सपत्निक प्रदर्शनास गेले होते.
तिला येथल्या या बेकरीत बनमस्का व चहा आवडतो.
मग काय.
No comments:
Post a Comment