मदत

काल रात्री ९.३० वाजता सैफीच्या बाहेर टॅक्सीतुन उतरलो. बाहेर एक कुटुंब उभे होते. नवरा, बायको व मुलगा. दोघे जण पंचविस-तीस मधले वाटत होते, मुलगाही ५-६ वर्षाचा दिसत होता. चांगले डिसेंट कुटंब. त्याने सफारी परीधान केला होता. उतरता उतरता माझ्या काना जवळ तो काही तरी पुटपुटल, पुढे हात पसरवत.

मी माझ्याच विवंचनेत होतो, लक्ष न देता पुढे निघुन गेलो, पण एका झटक्यात मनाला कुठे तरी काहीतरी जाणवले ,म्हटले असु शकतात ते संकटात. गेट जवळ उभ्या असलेल्या वॉचमन ला सांगीतले, बाबारे हे काय प्रकरण आहे बघ, माणसे तर भली चांगली दिसताहेत, मग अशी रस्तात हात का बर पसरुन उभी आहेत ?

त्यांना जवळ बोलावले, यवतमाळ वरुन मुंबईला नोकरीच्या शोधात आम्ही आलो आहोत, पाहुणे काही भेटले नाही, जवळचे पैसे सारे संपले, परत जायला पैसे नाहीत, काम कुठे मिळात नाही. दुसरा काहीच मार्ग नाही. त्याच्या बोलण्यातील खरे पणा कुठे तरी जाणवला, शंभर रुपये काढुन त्यांच्या हातात दिले.

मागे एकदा असेच मी एका कुटुंबानी मंत्रालयाजवळ माझ्या कडे पैसे मागीतले होते, तेव्हा ही मी दिले होते.

माझ्या एका पोलीसातील मित्राला हा प्रसंग सांगीतला तेव्हा त्यानी मला वेडयात काढले, फसलास तु.

असेना का फसलो, कदाचीत ते खरच अडचणीत असतील तर ? खर काय नी खोटे काय ? आणि जावुन जावुन कितीसे पैसे गेले ?

आणि ते जर खरोखरीच अडचणीत असतील तर मात्र या पेक्षा जास्त मदत मी त्यांना न करु शकत असल्याची माझी अगतीकता मला जास्तच छळत राहिलीय.