आयसीयुतली रात्र.

दुसरे एक डॉक्टर धीर, दिलासा देवुन गेले. मनोबळ वाढले, आशा वाटु लागलीय, मग वाटायला लागले, दळवी हॉस्पीटलमधली तिची काळाबरोबर हरणारी लढत सुरु होती, आता सैफ़ी मधे परमेश्वर कॄपेने, अल्लाच्या मेहरबानीने व सर्वांच्या सदिच्छेने, ती काळाला एकएक पाऊल मागे टाकायला लावत आहे .

नुसतेच डॉक्टर चांगले असुन चालत नाही, त्यांना लागणारी सपोर्टींग सिस्टीम मी दर्जेदार लागते ती आता येथे आहे. अंधारात अंधुकसा उजेडाचा किरण दिसायला लागला आहे. आधीच तिला इथे आणले असते तर ? दळवीत सर्वांचेच तिच्या कडे दुर्लक्ष झाले की काय ? की लढण्याआधीच पराभव स्विकारला होता ? मध्यरात्रीनंतर झालेली केवळ चार-पाच लुज मोशन्स ही सारी अतिगंभीर स्थिती ट्रीगर ऑफ करायला कारणीभुत ठरली. कि जे व्हायचे ते होतेच ?

डॉक्टर आपण सैफ़ी मधे ऍटॅच आहात काय ? एक साधा सरळ सोपा प्रश्न त्यांना आधीच इतक्या वर्षात कोणीतरी विचारला असता तर ? कशाला आम्ही त्या दळवीच्या फंदात पडलो असतो ? नाहीच हे आम्ही गॄहीत धरुन चाललो होतो काय ?

बाहेर हॉलमधे बसलेले सर्व नातेवाईक समदुःखी, एकाच समान धाग्याने बांधलेले, एकामेकाना धीर देत, सावरत, तग धरलेले. वेळोप्रसंगी एकामेकांना सांभाळुन घेणारे. येथे पेशंट्ची ओळख त्याचा नावागावा पेक्षा त्याच्या बेड नंबरनी जास्त. किंबहुना नंबरानेच तो ओळखला जातो. रात्र झाली की मग दिवसभरचा त्यांच्या मनावरचा ताण जरा सैलावत जातो, विचारपुस होयला लागते, गप्पाटप्पा सुरु होतात, पण शेवटी गाडी फिरुन परत पेशंटच्या कंडीशन कडॆ येवु लागते.

सकाळ झाली . परत असह्य चिंता भेसावु लागलीय.