आयसीयु

आयसीयुच्या आत असलेले नर्स, डॉ. यांचे आयुष्य जेवढे खडतर असते त्याच्या बऱ्याचश्या कमी प्रमाणात हा होईना पण बाहेर उभ्या असलेल्या सिक्युरीटी गार्डची ही स्थिती वाईटच असते.

या अतिगंभीर अवस्थेतील रुग्णाच्या येथे आलेल्या नातेवाईकांना, हितचिंतकांना, प्रत्येकाला चौवीस तास आत मधे जावुन रुग्णाला भेटायचे असते. त्यात त्यांना अडसर असतो तो या सिक्युरीटी गार्डचा. तो बिचारा त्याचे नेमुन दिलेले काम करत असतो . मग ही माणसे त्याला आत सोडण्यासाठी विनंती, आर्जव करत रहातात, निरनिराळॆ बहाणे, कारणे सांगत रहातात, तो नाहीच बघला तर मग फायरींग, शिव्यागाळी, धमक्या देत रहातात. त्या गरीबाला तु नोकरीत कसा रहातोस ते आम्ही बघुन घेवु इतपर्यंत ऐकुन घ्यावे लागते.

परवा दिवशी एका व्यक्तीला ब्रेन हॅमरेज झाल्याने येथे आणले, त्यांच्या पाठोपाठ त्यांचा सबंध लवजमा येथे गोळा झाला, जवळजवळ ५०-७५ माणसे. प्रत्येक जण वरती रुग्णाला भेटायला येत होता, खालपासुन वरपर्यंत सर्व सिक्युरीटी गार्डसी भांडण करत. सगळा सावळाआ गोंधळ. यांना देव दोन पैशाची अक्क्ल देयला विसरला होता वाटत. एक तर त्यांच्याच रुग्णाला वाचवण्याची धावपळ, धडपड चाललेली त्यात यांचा व्यत्यय, परत इतरांना जिवघेणा त्रास, रुग्णालायावर अतिरिक्त ताण. आसुड हाती घेवासा वाटला दोन फटके मारुन सर्वांना हकलवुन दयायला.

या नातेवाईकांवरुन एक प्रसंग आठवला. मी अठरा वर्षाचा असतांना माझे वडील खुप आजारी होते, कोणत्याही क्षणी कोमामधे जाण्याआधीची केवळ एक पायरी, बाहेर मी चिंताग्रस्त अवस्थेत उभा. एका फार मोठया स्पेशालिस्ट डॉ. ची वाट बघत, एका विद्वान गॄहस्थाने आत खोलीत जावुन वडीलांना सांगीतले "चला आता जाण्याची तयारी करा. तुम्ही लवकरच मरणार आहे, बाहेर तुमचा मुलगा रडत उभा आहे ". नशीब आमचे बलवत्तर त्यांचे हे बोल ऐकुन काही कमी जास्त झाले नाही. बरे होवुन ते घरी परतले.