जमेना

काही काही जागांचे, दुकानाचे, माणसांचे आपल्याची जमतच नाही. सबळ कारण असेलच असे नाही. पण नाही जमत.

गिरीजा, सिंहगड रस्तावरील मराठीमोळ्या पदार्थाचे उपहारगृह. नेहमीच खुप गर्दी असते. बहुदा रुचकर पदार्थ मिळत असावेत.

मागे कधीतरी पाहुण्यांना पिठलेभाकर आवडते, आवर्जुन घेवुन गेलो, संध्याकाळाची वेळ, उपहारगृहात धुपाच्या अगरबत्या जाळलेल्या. सर्वत्र धुर भरुन राहीलेला. वातावरण काहीसे उदासी, त्यांचे काही मन रमेना. न खाता बाहेर पडलो.

परवाचीच रात्र. उपहारगृहात दुरुस्तीचे काम चाललेले. स्वच्छते, अस्वच्छ्तेकडे जरासा कानडोळा ,
आज मला वाग्यांचे भरीत खावेसे वाटते. ती .
वाग्यांचे भरीत नाही. बर, भरली वांगी आणा, ती देखील नाहीत. वांग्याचे पदार्थ नाहीत.
काय खावु बरे, बर, मटकीची उसळ आणा.
ती सुद्धा नाही.

तेव्हढ्यात एक गॄहस्थ आले. तुम्ही त्या कोपऱ्यात बसता का ?
कुठे ? ते त्या तिथे . (त्या मेजा जवळ्च दुरुस्तीचे काम चाललेले. निवांतपणाच नाही. दुसरे ही कोणीच बसायला मागत नव्हते. अगदीच अडचणीची जागा )
नको हो.
हे टॆबल आम्हाला मोठा गॄप आल्यावर त्यांना द्यावे लागणार आहे. ( हे आधीच सांगता येत नव्हते. येथे बसु नका म्हणुन . जरा थांबा, जागा झाल्याबरोबर देतो म्हणुन, परत बाजुला इतर जण बसु शकत होती की )

तो, वैतागुन उठुन बाहेर निघुन आला, दुसऱ्यांदा, न जेवता. उपाशीपोटी, भुक मनात ठेवुन.

बर झाले , ती म्हणाली , तरी मी मनात म्हणात होते, येरवी स्वच्छतेचे भान पाळणारा तु . परत तुला काही बोलायची सोय नाही. म्हटले जावु दे, काय खातो ते खावु दे .