पण अस का ?

काल पुणे-मुंबई प्रवासात, ट्रेन मधे एक कॉलेज मधला जानी, जिगरी दोस्त भेटला. खुप खुप कालावधीनंतर. मला बघुन तो बाहेर आला. स्वःत होवुन तो पुढे आल्या मुळेच मी त्याचा ओळखु शकलो, ते पण स्मरणशक्तीला ताण दिल्या नंतर, पण तेही महत्वाचे नाही. ऐवढ्या वर्षाच्या अंतराने भेटल्या नंतर खर म्हणजे खुप बोलायला पाहीजे, दिलखुलास गप्पा झाल्या पाहीजेत. आनंद झाला पाहीजे.

पण.

पण माझ्या कडे त्याच्याबरोबर बोलण्यासाठी काहीच नव्हत. फक्त त्याची व आमच्या ग्रुप मधल्यांची चौकशी, हा कसा आहे ? तो काय करतो . ते ही दोन चार आठवलेल्यां नावांची, बस्स संभाषण संपले. मग आपली गाडी उगाचाच ओढायची म्हणुन काही बाही बोलत रहायचे.

हे असे का होते ?

त्या आधी बाजुला बसलेल्या जोडप्याने जळव जळव जळवले. लांबच्या सफरीचे त्यांचे बेत सुरु होते. आम्हाला केव्हा जायला मिळणार आहे कोण जाणे ! रजा असते तेव्हा पैसे नसतात, पैसे असतात तेव्हा रजा नसते आणी दोन्ही असते तेव्हा जायला मिळत नाही. आधीच एकट्याने परत मुंबईस परतायचे म्हणजे बोयरींग असते, हा परतण्याचा दिवस उजाडुच नये असे दिवस भर वाटत रहाते , मग दिवसभर वेळ जाता जात नाही. त्यात हा वैताग.

आता प्रतिक्षा शुक्रवारची. प्रियजनांच्या भेटीगाढी होण्याची