नेहमी संध्याकाळी दादर वरुन शिवनेरी पकडुन पुण्याला जाणे हा शिरस्ता. गेल्या शुक्रवार जरा वेगळा प्रयोग केला जो चांगलाच महाग पडला. चर्चगेट वरुन दादरला जाण्यासाठी बस पकडली. महमद अली रोड ट्रॅफीक जॅम. धार्मीक मिरवणुक.
कोणतेही सण, उत्सव साजरे करण्याची आपली संकल्पना एकच. रस्ताच्या मधे मांडव घाला, व्यासपिठ उभारा, स्पिकरच्या भींती रचा, मोठ्य़ामोठ्याने कानठळ्या बसतील ऐवढय जोरात कर्णाकर्कश गाणी लावा व रस्ते जॅम करण्यासाठी मिरवणुका काढा.
मग काय म्हटले रेल्वेने वाशीला जावे, तेथ पर्यंत पटकन पोचु, मुंबईतला ट्रॅफीक जॅम वाचेल. ६.३० वाजता वाशीला पोचलो. आता पुणे काय अडीच-तीन तासावर. पण नियतीला ते मान्य नसावे. वाशीला ही तोबा गर्दी, महामंडळाच्या बसीस मिळण्याचे नाव नाही. अखेरीच कवठे महांकाळ ला जाणारी साधी बस , जी आपण लाल डबा म्हणुन हेटाळतो ती रात्र आठ वाजता मिळाली. अब तेरा ही है सहारा. नशीबाने ती स्वारगेटला जाणार होती. सोन्याहुन पिवळे. पण. हा पण मोठा होता. ती जुन्या महामार्गावरुन प्रवास करणार होती.
मजलदरमजल करत, घाटातला अपघातामुळे झालेला वाहतुक खोळंबा पार करत रात्री १२.४५- १ च्या सुमारास ती अखेरीस स्वार गेटला पोहचली.
चलो आखीर यंहा तक आही पहुंचे. मावळ्या, परतीचे दोर कापलेले आहेत. अजुन गड सर व्हायचा आहे. एका मेहरबान गृहस्थाने फाट्या पर्यंत सोडले, तेथुन ११ नंबरची बस सुरु, तंगडतोड चालु. एकला चलो रे ! सुमसान रस्ता, मी एकटा, वाटॆत सोबत फक्त रस्तावरील कुत्रांची. चालतोय चालतोय. तसे अधुन मधुन एकादे वहान, दुचाकीस्वार जात होते, पण एकानींही माणुसकी दाखवली नाही, अगदी मी हात करुन देखील थांबण्याशी तसदी घेतल नाही. अखेरीस घराजवळ एकानी गाडी थांबवुन मला घेतले.
दिलीपकुमारचा बहुतेक शक्ती (?) मधाला सीन आठवला. रोको, कोई तो रोको.
पण चांदण्या रात्री चालायचा मजा आली. रात्री २.१५ वाजता घरी पोचलो.
आणि मुंबई-पुणे म्हणे फक्त तीन तासात.
