विक्रम , वेताळ आणि मुंबईच्या रस्तावरचे खड्डॆ.

विक्रम , वेताळ आणि मुंबईच्या रस्तावरचे खड्डॆ.

आज प्रथमच वेताळ हतबल झाला.

त्याचे असे झाले.

पावसाळ्यातील मुंबई नगरीची दशा विक्रमाला सांगुन झाली.

शेवटी वेताळ म्हणाला "माझ्या प्रश्नाचे उत्तर दे, नाही गप्प राहिलास तर आज तुज्या डोक्याऐवजी तुझ्या रथाच्या चाकांच्या ठिकऱ्या ठिकऱ्या उडतील.

 

" सांग मला , मुंबईतल्या प्रत्येक रस्तावर २३८८ खड्डॆ पडले असतांना मनपा आयुक्‍तांनी सर्व १०३८ रस्तावर एकुण २३८८ खड्डॆ पडले आहेत असे का सांगितले असावे ? त्यांच्या समजुतीचा कोठे घोटाळा झाला असावा ? का त्यांना चुकीची माहीती पुरवली गेली असेल ? सांग नाहीतर तुझ्या रथाची चाके !"

विक्रम म्हणाला " बा वेताळा कशाला भय दाखवतोस ? मी काही आज तुला घाबरणार नाहीयं, आधीच माझा रथ या मुंबईतल्या रस्तांवर चालुन चालुन (धावुन नव्हे ) खिळखिळा झाला आहे, त्याचे प्रत्येक भाग न भाग ढिले झालेले आहेत, आता आणखी काय व्हायचं बाकी राहीले आहे ? "

विक्रमा तु बोललास आणि मी हा चाललो उडुन.

इडली आणि मी

खंडळ्याचे एक हॉटेल, नुकतेच सुरु झालेले ( त्या काळी ) . आतमधे अभिमानाने मिरवणारी पाटी " ह्या हॉटेलचे मालक येथे जेवतात "

काळ आत्ताचा.

राजाभाऊंनी मनोर नाक्याजवळच्या एका हॉटॆलात इडली खाल्ली, खाल्ली की अर्धी टाकुन दिली ?

येथे इडली बनवणाऱ्यांना कोणीतरी " वैशाली " मधे इडली खायला घेवुन जा रे.

लक्ष एकच

साथसोबत चुकलेली.

आता पोळा उसळ खायची सोडुन पोळ्याबरोबर कुर्मा मागवल्यावर काय होणार ? नेहमीनेहमीच तेच तेच काय करुन केलेला प्रयोग असफल झाला. त्यात कुर्म्याचा चव, राजाभाऊंच्या आवडीच्या कुर्म्याची चव साफ म्हणजे साफ बदललेली. सर्वच गोड गोड झाले. कुर्मा बरोबर पुरी न मागवुन घोटाळा झालेला.

आस्वाद. दादर.

काही दिवस असतात खरे असे.

सारे काही अनलिमिटेड सांबार व चटणी साठी

"वाईट, एकदम वाईट."

राजाभाऊ म्हणाले.

"बंडल अगदी बंडल "

राजाभाऊंची बायको म्हणाली.

लग्नानंतर प्रथमच तिला आपल्या नवऱ्याचे म्हणणे पटले असावे.

"मी काय मागवले असेल ? ओळख पाहु "

राजाभाऊंनी विचारले.

"रवाडोसा, ऑनीयन रवा डोसा, मागवशील व नंतर खाता खाता नावंही ठेवशील "

जेथे आपणच अजुन स्वःताला ओळखलेले नसते तेथे या बायका कसंकाय आपल्या नवऱ्याला चांगलेच जाणुन असतात ?

बायकोचे न ऐकल्याचा हा सारा परिणाम. रात्रीचे जेवण जेवायला तिला जायचे होते ठाकुरद्वारी तांबेंकडॆ. पण गिरगावात गाडी उभी करण्यासाठी जागा शोधण्याची शारीरीक व मानसीक तयारी नसल्यामुळे गाडी वळली " स्टेटस " कडॆ, केवळ येथे मिळणाऱ्या अमर्यादीत सांबार व चटणीसाठी. मग तुम्ही त्या सोबत काहीही खा ना, ते तर दुय्यम.

ऑनीयन रवाडोसा समोर आला, ऑनीयन उत्तपा समोर आला. रंगरुप पाहुनच आता आपल्यापुढे काय ताट वाढुन ठेवलेले आहे ह्याची कल्पना आली. ना रंग ना रुप, ना चव ना ढव.  आतमधे कच्चा. 

आता आपलाच अट्टाहास असल्यामुळे राजाभाऊंना आपल्या बायकोवर चिडण्यासाठी काहीही सबब मिळाली नाही. 

खाण्याचा निष्पळ प्रयत्न, दोघांनीही अर्धवट सोडलेला. 

पुर्वीसारखे "स्टेटस " एकंदरीत राहीलेले नाही. हा अनुभव पुर्वीही आलेला. अनुभवाने शहाणे होणे नाही. 

तरी बरे संध्याकाळी ते दादरला आस्वाद मधे गेले होते. अगदीच उपाशी पोटी रहायला लागले नाही.  

सांगितलं ना एकदा मी हात लावणार नाही

द बे लीफ - हॉलीडॆ इन , पुणे

आपल्या निश्चयाच्या भिंती कधी तरी ढासळणार , संयमाचे बुरुज एकएक करत कोसळत रहाणार , आणि ते ही कोठे याची राजेशभाईंना चांगलीच कल्पना होती. पण त्याच्यासाठी ते कोणता बहाणा करतील, कोणते कारण शोधतील याची कल्पना तिला नव्हती.

"एकच घास , फक्‍त एकच "

आठवडाभर केलेले डायटींग . केवळ वजन कमी करण्यासाठीचे. आणि वाढलेले वजन परत पुर्वपदावर आणण्यासाठीचा एक कमकुवत (आपलं म्हणायला ) क्षण.

एखाद्या दुकानात, हॉटेलमधे, एकाद्या जागी आपण परत परत का जात रहातो याचे एक कारण म्हणजे त्या ठिकाणच्या कर्मचारीवर्गांनी घेतलेल्या आपल्या अस्तित्वाची दखल,  दुसऱ्यांदा जेव्हा तुम्ही जेव्हा जातात तेव्हा त्यांनी तुम्ही येथे आधीही येवुन गेल्याची ठेवलेली आठवण , एक ओळखीचे स्मित हास्य व  तुम्हाला दिलेली चांगली वागणुक.

अगदी याच याच कारणासाठी हॉलीडे इन मधल्या "द बे लीफ " च्या प्रेमात राजेशभाई न पडतील तर नवलच.

एक तर या ठिकाणी असलेला सर्वोत्तम बुफे त्यांना नेहमीच साद घालत आलेला त्यात परत मुंबईला परततांना वाटेवरचेच हे ठिकाण. एकदम सोईचे. सर्वोत्तम अंतर्गत सजावट, पुलसाईड ला असलेले रेस्टॉरंट. खुप मोठा स्प्रेड.

पुण्यानी राजाभाऊंना स्पॉईल केले आहे हे मात्र अगदी खरं.



आज जेवणात गुजरात्यांचे फरसाण,ढोकळा, भाकरवडी, इ.इ. देखिल होते. जे टाळले गेले.

आज त्यांना आपल्याकडॆ आलेल्या वडलांचे निम्मित्त मिळाले, पुढच्या वेळी ते कोणता बहाणा करतील ?

एक घास भटाचा फिश करी राईस मधे

आशिष चांदोरकरांनी लिहावे (पुणॆ टाइम्स, १६ जुलै )  आणि राजाभाऊंने त्याचे ऐकुन हॉटेल बाहेर रांग लावावी. ( या आशिष चांदोरकरांना आवरा आता तरी कोणी ). 

"एक घास भटाचा " 

"फिश करी राईस मधे ".

खरं सांगायचे म्हणजे राजाभाऊंना "मासे" हा शब्द वाचल्यानंतर पुढे काहीही वाचण्याची गरजच नव्हती, जे आपण खात नाही त्याबद्दल वाचावे तरी कशासाठी ?

पण एक तर लेख आशिष चांदोरकरांनी लिहीलेला. त्यात परत त्या लेखात सुधीर भटांचे आलेले नाव व सर्वात मोठी गोष्ट कोणती असेल तर मत्स्याहार प्रिय असणारे त्यांचे वडील पुण्यात रहायला आलेले. ( मुलगा शाकाहारी असल्यानंतर मासांहार करणाऱ्यांची मुस्कटदाबी होत असेल हे त्याचे तेच जाणो. घरी काही हे असले काही भलते सलते खायला आणले जात नाही आणि बाहेर जावुन खाताही येत नाही.) 

मग राजेशभाईंनी आजचे सकाळचे जेवण जेवण्यासाठी "फिश करी राईस " मधे जाण्याचे ठरवले.

आता पर्यंत जेथे मासे मिळतात त्या खाद्यगृहात ते जाणे टाळत आलेले आहेत. कारण एकच. येथे येणारा एक प्रकारचा विशिष्ट वास. आत प्रवेश करतांना दोनचार सेकंद तो जाणवला खरा पण आत बसल्यानंतर मात्र अजिबात तो जाणवला नाही. मग संदेश भट यांच्या ह्या हॉटॆल मधले स्वयपाकघर पाहीले आणि मग आता आपल्याला येथे खाण्यास हरकत नाही असे राजाभाऊंना वाटले. अत्यंत स्वच्छ, निटनेटके, टापटिप. हॉटॆलमधले वातावरणही प्रसन्न वाटले, काय हवे काय नको याची विचारपुस करायला स्वःत संदेश प्रत्येक टेबलाकडॆ जात होते.

आता जेवणाबद्दल काय बोलणे. आशिष चांदोरकरांनी त्या चविष्ट भोजनाबद्दल एवढे भरभरुन लिहिले आहे की त्यानंतर कोणी लिहु नये. 

जेवणाची सुरवात झाली ती कोकम कढींनी. मग समोर आली ती शाकाहारी थाळी (रु.१००) 

मऊसुत तांदळाच्या भाकरीचा पहिला घास. लाल माठाची भाजी (हिच भाजी जर का घरी बनवुन राजेशभाईंना खायला घातली असती तर सात पिढ्यांच्या उल्लेखाशिवाय तिच्या पदरी काहीही पडले नसते ), कोबीची भाजी, डाळींब्या, डाळ भात, हिरवी चटणी, लाल चटणी आणि सोलकढी.

पापलेट फ्राय, बांगडा मसाला व कोलंबी करी , बऱ्यापैकी मोठाल्या कोळंब्या, आख्खे लहानसे पापलेट. तांदळाच्या भाकऱ्या (रु. २५०. ही किंमत जरा जास्त वाटली )  

शेवटी मग आता चांदोरकर म्हणताहेत तर पिऊन बघुया करत रिचवली एक वाटी "जिरामिरा कढी ".   

ता.क. ह्या हॉटेलचा पत्ता म.टा. मधे जरासा चुकला आहे. हे हॉटेल कन्याशाळेच्या शेजारी आहे खरे पण कन्याशाळा कुमठेकर रस्तावर नाही, ती नारायण पेठेत आहे. 

डोक्याला हात लावुन कधी बसु नये

वडीलधारी माणसं सांगतात ते काही अगदीच खोटे नाही.
 डोक्याला हात लावुन कधी बसु नये.

" गाडी साईडला घ्या "

पाठुन बाईकवर दोन वाहतुक हवालदार. एका सेकंदात मेंदुत स्कॅनींग चालु. नक्की कशाला हे बाजुला गाडी घ्यायला सांगताहेत ? आणि ह्यांना पटवण्यासाठी काय करावे ?

राजाभाऊ  तुम्ही सिग्नल मोडलात ? लेनची शिस्त मोडलीत ?
 नाही .
सिटबेल्ट लावला आहे ना ?
हो.

आता कोणते कलम लावतील हे ?

"गुड इव्हनिंग सर "

राजाभाऊंनी एक जोरात चिमटा घेतला. मुंगीने तर मेरु पर्वत गिळला नाही ना ?
चक्क "गुड इव्हनिंग सर ".

"गुड इव्हनिंग, "गुड इव्हनिंग साहेब "
"साहेब माझे काय चुकले काय ? "
मग तशाच मधाळ स्वरात राजाभाऊंनी विचारले.

दोघांचाही सौजन्य सप्ताह सुरु. डोक्यावर बर्फ आणि तोंडात बर्फी.

"साहेब तुम्ही गाडी चालवतांना मोबाईल वर बोलत होतात. "

" माफ करा हं आपला काहीतरी गैरसमज झालेला दिसतोय "

"सर आपण कानाला हात लावुन बसला होतात "

(आता कानाला हात लावणे हा पण गुन्हा ? )

"साहेब कानाला नव्हे डोक्याला. डोके चेपत होतो, काल रात्रीपासुन खुप दुखतयं ’ आणि हा बघा मोबाईल , ब्यागेखाली आहे "

’सर माफ करा हं, आमचं चुकत असेल, ( मध रे मध ) आपला मोबाईल चेक करु शकतो काय ? "

जरुर साहेब जरुर चेक करा ( मधात साखर ). मग दोन चार बटने दाबली गेली.

"हा घ्या तुमचा मोबाईल. तसदीबद्द्ल क्षमा असावी "

"साहेब होतो असा गैरसमज केव्हा केव्हा "

म्हणुन म्हणतो "डोक्याला हात लावुन कधी बसु नये "

खरं सांगायचे म्हणजे वाहतुक पोलीसांच्या अनपेक्षित सौजन्यपुर्ण वागणुकीने धक्काच बसला.
पावसापाण्यात, उन्हातानात , प्रचंड, महाप्रचंड प्रदुषणाच्या विळख्यात हे सारे काम करत असतात.
  

जावु तेथे खावु - प्रतिपंढरपुरच्या वाटॆवर

वेध लागायला लागले गणराया तुझ्या आगमनाचे

ज्वालामुखी, रामा नायक आणि जित्याची खोड मेल्याशिवाय

काय गरज होती राजाभाऊंना आपल्या बायकोला भडकवण्याची.

दोन दिवस लेक्चर दे दे दिले.

नवऱ्याचे वजन शंभरी पार करुन पुढे घोडदौड करु लागले आहे ते लक्षात घेता सकाळी घरी राजाभाऊंना तिने श्रीखंडपुरी (श्रीखंड आणि ते देखिल "आदर्श" चे ) जरासुद्धा चाखुन दिली नाही. कंट्रोल म्हणजे कंट्रोल.

पण राजाभाऊ.

संध्याकाळी त्यांनी जरा बायको कडे थोडीशी सुट मागितली. 

"चल माटुंग्याला खायला जावु "

तिला वाटले नीर डोसा हा खाईल. तेवढे चालेल. पण. राजाभाऊंच्या मनात वेगळेच होते. 

रामा नायक कडॆ रविवारी पोळ्या नसतात फक्त पुऱ्या असतात हे त्यांना चांगले ठावुक असतांना देखिल ते तिला घेवुन रामा नायक कडॆ जबरदस्तीने , तिची इच्छा नसतांना पण घेवुन गेले. 

पुऱ्या नको खावुस या सांगण्याकडॆ दुर्लक्ष करुन त्यांनी तिच्या संतापाला बाहेर पडायला जागा करुन दिली.

कुछ तो शरम करो, राजाभाऊ, कुछ तो सोचो.

दह्याची वाटी व ताकाचा ग्लास समोर आणुन ठेवणे हा एक संकेत जेवण वाढणाऱ्यासाठी. ह्यांच्या कडुन कुपन गोळा केले आहे. ह्यांना ताट वाढायला हरकत नाही.

तिला वाटलं असेल आपला नवरा फक्त सांबारभात, रसमभात, दहीभात , डाळ भातात समाधान मानेल , निदान आज पासुन तरी.

आपल्या नवऱ्याचे गुण कसे आहेत हे ठावुक असतांना देखिल काहीसे भाबडेपण.

आणि मग पुरी फुगली. 

ताटात पण आणि .....................

मग राजाभाऊंने घाबरुन " पायसम " खाण्याचे टाळले.

सह्याद्रीच्या कुशीत

आयुष्याची अखेर

गोव्यात

गोवा व पाव

गोव्यामधे सर्वात जास्त गोष्ट एन्जॉय केली असेल तर तेथले "पाव"

अस्सा बंगला असावा

जेवणाची तयारी

मत्सर वाटतोय.

मोक्ष

भांजे , चल आज तुझा वाढदिवस साजरा करु. मग मामाभाचे "मोक्ष " मधे जेवायला गेले.

"मोक्ष ". एक जेवणासाठी चांगली जागा, विक्रोळीच्या होम टाऊन मधे खरेदीला जावे आणि मनोसक्त खरेदी झाल्यावर मनपसंद जेवण जेवावे. 

जुने झरझर नव्याला वाट करुन देतयं

पारंब्यांचे जग

नभ मेघांनी आक्रमीले

आमी बी चाललोय वारीला

सभी रोगोंका एक ही डॉक्टर

पण मी काय म्हणतो, माणसाने किती गोड असावे , बिमारी नसतांना देखिल यांच्या कडुन औषध घ्यावेसे वाटावे ?

आम्ही वारकरी

पोळा उसळ आणि आस्वाद.

आस्वादनी आपल्या दाराच्या वरती "पुनरागमनायच " काय लिहीले आणि राजाभाऊंनी तेथे वारंवार जायला सबब काय मिळाली.

योको सिझलर्स की आस्वाद मधे पोळा उसळ या मधे निवड अर्थात पोळा उसळीचीच झाली हे सांगायला नको. आणि सोबत नारळाचे दुध.

ते लाभे या झोपडीत माझ्या

या फोटोवर एक अप्रतिम कविता लिहुन पाठवली आहे ते 

Ugich Konitari has left a new comment on your post "ते लाभे या झोपडीत माझ्या":

थंडगार वातानुकुलीत गाडीत
गियर बदलत
पावसाळी खड्यातून
बाहेर पडून
आसमांतले धुके बघत
हिरवाइत बुडून
मैलोमइल हिंडून
ते चहाच्या शोधात असतात .....
आणि
रोजच
वातानुकुलीत डोंगरातून
लाल बस ने शाळेतून घरी येउन
एका पक्क्या घरामागे
म्हशीची धार काढून
टप टप गळणार्या झोपडीत
चुलीशी बसलेल्या आपल्या आईला
नेउन देउन
सगळ्यान बरोबर चहाची वाट बघणारी
हि दरवाज्यातील चंद्रमुखी ..... 

बापदे्व व पिकॉक बे

बापदेव - एक मस्त घाट.
पुण्याच्या अगदी म्हणजे अगदी जवळ.
मस्त पावसाळी माहोल. आल्हाददायक, चित्तवृत्ती प्रफुल्लीत करुन सोडणार्रे वातावरण. हवेमधे भरुन राहिलेला गारवा आणि जेथे पहावे तेथे फक्त हिरव्या रंगाचे गालीचे.

रस्ताचे नुतनीकरण नुकतेच झालेले. गुळगुळीत मस्कासारखा रस्ता.
खाली पसरलेले पुणे वरती घाटावर आपण. मजा आली लॉंग ड्रायव्हींगला.
सोबत ती. पण म्यान केलेला कॅमेरा. उगीच भिजुन हा तरी खराब व्हायला नको करत.

आपल्या घराजवळ एवढा मस्त रस्ता आहे पिकॉक बे व त्या पुढचा आणि राजाभाऊ तुम्हाला तो ठावुक नसावा ?
परतण्याची घाई नसती तर आणखीन पुढे जाण्याचा बेत होता.
आता जरा चांगला पाऊस होवु द्या, गाडी ह्या दिशेने वळवलीच समजायचे.

टॉपलेस

वांद्रेच्या रस्तावर एक फेरफटका

मस्त पावसाळी माहोल. ताम्हीणीतुन एक रस्ता लोणावळ्याजवळील भांबुर्डॆला जातो . म्हटंल चला मुंबईला जातांना हा मस्त रस्ता धरु.

वांद्रेपर्यंत या रस्ताचे उत्तम डांबरीकरण झालेले आहे. पण त्यापुढचा १२ कि.मी. रस्ता म्हणावा तसा बरोबर झालेला नाही, कामं चालु आहेत. तसा अर्धाकच्चा आहे. या रस्तावरुन मोटरसायकल वरुन जाणारे भेटले.

एकदोन कि.मी. पुढे खाडखुड करत पुढे गेल्यानंतर मग राजाभाऊ मागे फिरले.
सुसाळे तसेच अंधारबनात जाण्याचा मार्ग बहुदा याच रस्तावर आहे.

बटाटा भजी, गरमागरम बटाटा भजी आणि शिवाजी पार्क

शिवाजी पार्क मैदानाला फेरी, फेऱ्या मारतांना राजाभाऊंनी ठामपणॆ ठरवले.

चालतांना अजिबात इकडेतिकडे, आजुबाजुला पहायचे नाही. डोळॆ , मान अजिबात जरासुद्धा वळवायची नाही. घोड्याला जशी झापडं बांधतात अगदी तशीच बांधल्यागत नजर समोर ठेवुन नाकासमोर सरळ चालायचे. लक्ष म्हणुन विचलीत होवुन द्यायचे नाही.

पण.

"एक भजी पाव द्या."

समाधान नाही. पावामुळॆ बटाटाभज्याची, गरमागरम बटाटाभज्याची चव कळली नाही की काय ?

"अजुन एक प्लेट भजी द्या. पाव नको. "

मस्त आहेत, आवडली. अगदी छानच.

"मालक, भजी आवडली. खुप आवडली , एखादी आणखीन प्लेट खायला हरकत नाही "

राजाभाऊ, राजाभाऊ थांबा की आता, आवडली म्हणुन काय तीन तीन प्लेट. एकीकडॆ शंभराला धडक्या देवु पहाणाऱ्या वजनाला काबुत आणण्यासाठी चालायचा प्रयत्न करावा व चालताचालता अचानक थबकुन मान बाजुला वळवुन, तिरके डोळे करुन हळुच मनाला फसवत भजी हाणावीत ?

महाराष्ट्र कबड्डी महासंघाच्या इमारतीच्या बगलमधे मैदानात उघड्यावर एक छोटेसे बटाटावडा, बटाटाभजी इ.इ. खाण्यासाठी एक जागा आहे.

वारी - माउली सारी तुझी कृपा

दमली गं ताई माझी

खारुताई खारुताई तु कुठे चाललीस ?

खरचं कमाल आहे. कसं काय जमते यांना ?