प्रवासात अवचीत काही अप्रतीम स्थळ सापडुन जातात, आपण त्याच्या मोहात पडतो, दरवर्षी येथे परत येवुच मनाशी ठरवत रहातो, पण जाणे काही होत नाही.
जव्हारच्या जवळील दाभोसा धबधबा पाहिल्याबरोबर देहभान हरपले होते. खुप खुप उंचावरुन खाली खोल दरीत झेपावणारा हा प्रपात वेडेपिसे करुन सोडणारा आहे.
माननीय शिक्षणमंत्री श्री. रामकृष्ण विखे-पाटीलजी,
सप्रेम नमस्कार,
ऑनलाइन प्रवेश प्रक्रियेत गोंधळ झाल्याचे कबुल करण्यात आपण प्रामाणीकपणा दाखवला, बरे वाटले.
आता जरा लक्ष प्राध्यापकांच्या संपात घातलेत तर फार बरं होईल. मुलगा बरेच दिवस झाले घरी बसुन आहे. ( नाही तरी एरवी महाविद्यालयात जरी जात असला तरी तो लेक्चरना बसत असेलच असे नाही तरी पण).
गेल्या वर्षी अभ्यासक्रम बदललात, पाठ्यपुस्तके महाविद्यालय सुरु झाल्यानंतर त्यानुसार दोन-चार महिन्याने प्रकाशीत झाली. आम्ही काय म्हटल का ? आमच्यापेक्षा तुम्हालाच त्यांची काळजी असावी हे जाणुन गप्प बसलो ना.
पण आता तरी त्यांच्यासाठी सारे सुरळीत व्हावे हो, तेव्हा जरा त्यांच्या कडेपण लक्ष द्या.
जीव कासावीस होवु लागला, शरीरात उठलेला आंतरीक दाह अधिकाधीक भडकुन उठु लागला. तप्त शरीर आणि तडफडणारे मन, धाव घेवु लागले, ओढ लागली , सह्याद्रीची, निसर्गाची, पावसाचे रुप पाहाण्याची, मनमुराद भटकण्याची.
चित्रपटात आपण अनेकदा एक प्रसंग पाहातो, बंद दरवाजा उघडुन पलिकडे जातो, आणि अचानक एकदम दृष्य पालटते, समोर येत ते काही निराळेच असते. अगदी तस्सेच. गाडी कसाऱा घाटात डावीकडे कसारा- जव्हार रस्तावर वळली , आणि अचानक निसर्गाच्या कुशीत प्रवेश झाला. एक अप्रतीम परिसर. निसर्गाने काहीही हातचे न राखता सारे काही उधळुन दिलेले, नुसती नयनरम्य लयलुट.
केवढे निसर्गाचे वैभव येथे पहायला मिळते.
या नदीवर धरण होवु घातलय. वेंतरणा पुलाकडचा सारा परिसर दोन तीन वर्षात पाण्याखाली नाहिसा होणार आहे
स्वागताला आला तो विहीगावचा एक भलामोठाला धबधबा. पण यात फारसे गंतुन पडायचे नव्हते. या धबधब्यापाशी दोन-चार गृप आले होते. आमचे खरे लक्ष लागले होते ते पुढे असलेल्या वेंतरणा पुलाजवळील महाभयानक अविष्काराकडे, पाण्याच्या रौद्रस्वरुपाकडे, महाभयंकर वेगात खाली बेभान होवुन झेप घेणऱ्या पाण्याच्या प्रवाहाकडे, आपल्या वेगाने बलदंड खडक कोरुन त्या भयानक घळीतुन उद्दामपणे आपल्या मस्तीत धावणाऱ्या , कल्लोळ करणाऱ्या प्रपाताकडे.
पाय काही निघवत नव्हता.पण हा सारा परिसर येवढा निसर्गाने भारावला आहे हे ध्यानी घेता रस्तावरुन पुढे चालत निघालो. जेथे दृष्टी जाईल तेथे केवळ हिरवा शालु, त्यावर तांबडी जरीबुट्टी, सोबत सतत लागणारी वेंतरणा, ओढेनाले, धबधबे कधी खोडाळ्याला पोचलो कळालेच नाही.
आता वेध लागले होते ते देवबांध चे. वेंतरणा नदिच्या किनारी येथे राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाद्वारे लोकोपोयोगी अनेक उपक्रम चालवले जातात, एक गणपती मंदिर आहे, आणि मुख्य म्हणजे हा चार कि.मी. चा रस्ता , अप्रतीम. जातांना बस मिळाल्यामुळे बसनी गेलो पण येतांना मात्र डोंगरातुन पायवाटांनी चढत आलो, तेवढे थ्रिल.
या वाटेत मधेमधे जबरदस्त मोठाले धबधबे आहेत, पहात पहात, चवीचवीने आनंद लुटत परत खोडाळ्याला , हा रस्ता पुढे जव्हारला जातो, या रस्तानी परत कधीतरी प्रवास करायला हवा ही खुणगाठ मनाशी बाळगत परतलो.
आता जायचे होते ते सुर्यमाळला. खोडाळा-वाडा रस्तावरचे हे आणखीन एक वेडापिसा करुन सोडणारे ठिकाण. स्वागताला ढग खाली उतरले होते, आता आम्ही उंचीपण बऱ्यापैकी गाठलेली, पठार, हिरवीगार कुरणे, शितल पवन, आल्हाददायक वातावरण, काश ती पण सोबत असती.
अप्रतीम परिसर. परत परत जावुन पहाणासारखा.
पुढे वाड्याला जाण्यासाठी काय वहान मिळेल का नाही याची शाश्वती नव्हती, बऱ्याच वेळाच्या प्रतिक्षेनंतर परत माघारी खोडाळ्याला फिरणाच्या दुख:द निर्णय घेतला , अपुर्णतेच गोडी असते अशी मनाची खोटी समजुत घालत.
बहुचर्चीत, भाकीत केल्याप्रमाणे मुंबईत समुद्रकिनारी भल्यामोठाल्या लाटा उसळो न उसळो, समुद्र किनाऱ्यापासुन जवळच काही अंतरावर मात्र अनेक "अनवट" लाटांच्यावर लाटा रसिकांच्या अंगावर उसळत होत्या, सारे जमलेले त्या वर्षावाखाली गच्च भिजुन जात मजा लुटत राहिले.
काल संध्याकाळी "अनवट, आग्रा घराण्याच्या दुर्मीळ चिजा " हा कार्यक्रम उस्ताद राजा मीयांनी यांनी सादर केला.
पंचम निषादचे शशी व्यास नेहमीच दर्जेदार कार्यक्रम आयोजीत करत असतात, त्या पैकी हा एक. नोम तोम नी जे काही सुरु झाले त्यात "जोग" , "बरवा', "सुर मल्हार " नी भरती येत गेली, सौख्याच्या लाटा उसळत गेल्या .
बहार आली
"काय ग शाळेत नाही गेलीस ती आज, काय काकी घरला आली म्हणुन दांडी ? "
राजाभाऊंनी आपल्या पुतणीला विचारले.
"असे काका तु येडा का खुळा ? एवढे पण तुला कळत नाही आज केवढ्या मोठ्या , ह्या भल्यामोठ्याला लाटा उसळणार आहेत मुंबई मधे, आज शाळा बंद ."
सतर्केतेचा इशारा। आज शक्यतोवर मुंबईत अत्यावश्यक काम असल्याशिवाय घराबाहेर पडुन नका. दुरचित्रवाणीवर एका वाहिनीची निवेदीका कोकलत होती. वर्तमानपत्रातहीच चर्चा.
ही अतीउत्साही लोक शहराला कोठे घेऊन जाणार आहेत इंद्रदेव जाणे।
जणु ह्याच्या आधी पावसाळ्यात कधी समुद्रकिनारी मोठ्या लाटा उसळतच नव्हत्या, मुंबईमधे पावसाळ्यात कधी रस्तावर पाणी तुंबतच नव्हते. पावसाळ्यात मरिन ड्राईव्ह वर या लाटांच्या वर्षावात दरवर्षी पावसाळ्यात भिजायला नेहमीच लोक येत असतात, यात नवीन ते काय ?
यांनी मुंबईला घाबरट करुन टाकायला सुरवात केली आहे.
चंगळ आहे.
पावसाळ्यात कोवळे लुसलुसीत गवत खाणाऱ्यांची की हे खावुन धष्टपुष्ट झाल्यानंतर आखाडीला, आषाढ अमावस्येला त्यांना कापुन खाणाऱ्यांची ?
राजाभाऊंची बायको आणि मुलगा, दोघेही बदमाश, आतुन एकामेकाला सामील. एकानी मारल्यासारखे करायचे दुसऱ्याने रडायचे.ज्याला सज्जाद डसलाय , ज्याच्या दिलात सज्जाद्च्या ठेक्याचे जहर भिनले आहे त्याला आराम मिळणे कठीण आहे.
Kitaabik यांनी You Tube वर सैय्याची गाणी टाकली आणि राजाभाऊंची नींद हराम केली
Corn and Potato Tsing Hoi style
Lotus leaf wrapped Rie with Corn Kernal & Almonds.
Wontos and crispy veg. in Chilli Plum Sauce
