एखाद्याला उन्माद चढलेला आपण पहात असतो, पण त्याचे फारसे आश्चर्य वाटत नाही कारण या ठिकाणी पोहोचण्यासाठी, पॉवरफुल होण्यासाठी त्याने बरेच काही केले असते, पचवले असते.
दुःख असते ते आपण विवेक शुन्य झाल्याचे, त्याचा कॄत्याचे प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष समर्थन केल्याचे किंवा त्या प्रवृत्तीला विरोध न केल्याचे, आपल्या मुक संमतीचे, त्याने उभारलेल्या मायावी तत्वज्ञानात गुंगुन जाण्याचे.
No comments:
Post a Comment