जेव्हा लक्षाप्रमाणेच त्या कड़े पोचण्याचा प्रवास मस्त असतो तेव्हा .

दिवेआगाराला जातांना राजाभाऊ सरळ वाट कधीच धरत नाहीत।

मुंबई वरुन रेवस किंवा मांडव्याला लॉन्चनी जायचे , रमतगमत, मग कधी आवास , सासवाने बघत अलीबाग - आक्सी , नागाव करत हळुवार पणे चौल, रेवदंडाच्या नयनरम्य नारळीफोफळीच्या बागांचा आस्वाद घेत , रेवदंडा - काशीद -मुरुडच्या , एका बाजुला समुद्र ठेवत वळणावळणानी सरकत जाणारया रस्ताच्या मोहात पडत , बेभान होत , मुरुड ते दिघी लॉन्चनी प्रवास करत व एकदाचे का बोर्लीला पोचले की सुटकेचा निश्वास टाकत दरमजल करत दिवेआगाराला पोचणे हा त्यांच्या स्वभाव झाला आहे।

त्यांच्या बरोबर त्यांच्या बायको-मुलाची फरफट आणि परवाला तर त्यांच्या भाच्याची देखील, आपल्या मामाचा आटा सटक आहे हे जाणुन असून देखील त्याचा हा विक्क्षिप्तपणा नव्याने जाणुन घेत।

पण दिवेआगाराला समुद्रात दुबक्या मारतांना त्याने कदाचीत मामाचा हा वेडेपणा खपवुन घेतला असावा ।