भरलेल्या लोणच्याचे वांगे

 पण मी काय म्हणतो.

नवऱ्याने आपल्या बायकोला एवढे घाबरावे ?

एवढे घाबरावे की घरी गेल्यानंतर व्यवस्थित जेवलो नाही तर ती रागं भरील करुन मग

"भरलेल्या लोणच्याचे वांगे " लाळ टपकत असतांनाही खाऊ नये ?

गरमागरम कांदाभजी

 नाही तरी केव्हातरी जगबुडी होणार आहे.

तेव्हा ...........

हाण गणप्या हाण.

हुरड्‍याचे थालीपीठ

 कालच्या रात्री हुरड्‍याचे थालीपीठ खाण्याचे राहुन गेले होते.

त्याची भरपाई आज,

बारामतीकरांकडे.

फक्त एकच

 फक्त एकच

प्रकाश दुग्धमंदिर

 एखादा दिवस असा उजाडतो की त्या दिवशी उठल्याउठल्या तिची खुप आठवण येते. तिची चव आठवुन फार बैचैनी वाढते. तिचा आस्वाद घेतल्याशिवाय मनाला काही शांती मिळत नाही. 

मग राजाभाऊंची पावले वळतात ती प्रकाश दुग्धमंदिराकडे. 

मिसळ खाण्यासाठी.

मिसळीमधे काय तर वांगी पोहे, मटकीची सुकी भाजी, बटाटा सुकी भाजी, शेव आणि मस्तपैकी उसळ.

एक जिलेबी घेतली , मठ्ठात बुडवुन खाल्ली

 मठ्ठा सोबत असता तर बहार आली असती.

एक जिलेबी घेतली , मठ्ठात बुडवुन खाल्ली.

दुसरी  जिलेबी घेतली , मठ्ठात बुडवुन खाल्ली.

तिसरी जिलेबी घेतली , मठ्ठात बुडवुन खाल्ली.

चौथी ........

वेलकम ड्रिंक

 

फिश करी राईस, पुणॆ मधे

 

मानेकलाल सेनेटोरीयम

 राजाभाऊंचे मुंबई-पुणे-मुंबई प्रवासातले खाण्याचे रुटीन ठरलेले. जेवणाच्या वेळात लोणावळ्याला पोचले तर नांगरगावातल्या "मानेकलाल सेनेटोरीयम " मधे जावुन छानश्या गुजराती भोजनाचा लाभ घ्यायचा , इतर वेळी मग "रुचीप्रयोग, मनशक्ती आश्रम " मधे जावुन वडापाव, मिसळपाव हाणायचे.

अर्थात ह्या वेळा साधण्यासाठी प्रवासाला निघण्याची वेळ मागेपुढे करायला लागते ते गोष्ट वेगळी.

शनिवार सकाळ. नुसता पायनापल सिरा अने वटानानी कचोरी खावाशी वाटत होता, दुसरे काही खाल्ले नाही तरी चालण्यासारखे होते.

जर समोर अनपेक्षितरित्या गरमागरम चविष्ट, रुचकर, उत्तम, सर्वोत्तम , सर्वश्रेष्ठ जेवण आले तर ?

 भर दुपारची टळुन गेलेली वेळ. 

जेव्हा तुम्हाला आज उपाशीच रहावे लागणार अशी पक्की खात्री असतांना जर समोर अनपेक्षितरित्या गरमागरम चविष्ट, रुचकर, उत्तम, सर्वोत्तम , सर्वश्रेष्ठ जेवण आले तर ? 

आणि ते ही अशी समोर शेतातली भाजी तोडली आणि ही अशी चुलीवर शिजवलेली तर ?

राजाभाऊंना किती खावु असे झाले, हाताला चटके बसतील अशी चुलीवरची गरमागरम तांदळाची भाकरी, मेथीची भाजी, पिठले आणि पावट्याची खिचडी, सोबत कांदा.

ज्यांनी येवढे उत्तम आदरातिथ्य केले त्यांचे कितीही आभार मानले तरी ते थोडेच.

"अन्नदाता सुखी भव"

आता पुढच्या वेळी सकाळी या, मासवड्या, पुरणपोळ्या करते

 कोणाच्या नशीबी कधी, कोठे, कुठले, आणि काय अन्न असेल ते सांगता येणे कठीण आहे, किंबहुना ते अन्न तेथे राजाभाऊंना ओढुन घेवुन जाते अशी त्यांना दाट शंका आहे. 

नगरला हुरडा खाण्याचा बेत करता करता राजाभाऊ पोचले मोराच्या चिंचोलीला. 

मोर बघुन झाले, राजाभाऊ परतीच्या प्रवासाला लागले. पोटात नेहमीप्रमाणे वडवानल पेटलाच होता, आता कधी पुण्यात पोचणार व आपल्याला जेवायला किती वाजणार, उपाशी पोटी गाडी कशी चालवायची ह्या विचारांनी बेजार झाले असतांना त्यांची नजर एका घराकडे वळली.  छोटेसे घर , मस्त मोठे आंगण. 

नवीनच सुरु झालेले दिसतेय , बघुया काय खायला मिळते का करत राजाभाऊ आत शिरले. वेळ संध्याकाळी सहा.

"कांदा भजी आणि चहा मिळेल "

बेसन खायचे नाही. आता नुसता चहा पिवुन उपाशी पोटी जायचे, सॉलीड टेंशन. 

कांदा भाजी होवेस्तो जरा आजुबाजुला भटकुन झाले, एक माजी सैनिक, जे येथे पर्यटकांना रहाण्यासाठी खोल्या बांधताहेत , जेवणाची सोय करताहेत त्यांच्याशी मनोसोक्त गप्पा झाल्या. बोराच्या झाडाखाली पडलेली बोरे आणि चिंचेनी लगडलेल्या झाडावरची चिंच खावुन झाल्या.  

निरोप घेवुन परतीच्या वाटेला लागायच्या वेळी आजीबाईं म्हणाल्या "आज सकाळी आला असतात तर बरं झाले असते, मासवडीचा बेत होता, आता पुढच्या वेळी सकाळी या, मासवड्या, पुरणपोळ्या करते."

राजाभाऊंनी संधी हेरली. "पुढच्या वेळी कशाला, आजच द्‍या की " 

आजीआजोबा खुष झाले.

मग काय , मस्तपैकी बेत ठरला. छानश्या अंगणात गप्पांची बैठक आणि भोजन.

एक अपवाद वगळता सर्व पदार्थ उत्तम होते. 

शेवटी तुम्ही काय खाता हे महत्वाचे नसते. महत्वाचे असते ती आपुलकी, प्रेम, आपलेपण ,हौस, उत्साह, आग्रह, 

श्री, संतोष नाणेकर

श्री म्हाळासाकांत कृषी पर्यटन केंद्र.

भ्रमणध्वनी- ८३०८८९२८४५, ७७४४९०१५५०.

आधीच महिला बचत गटांचे प्रदर्शन म्हणजे राजेशभाईंचा विक पॉईंट

 आज काळेभाऊंचा खिसा खाली झाला आणि तुंदीलतनु पोट अंमळ जरा जास्तच वर आले.

आधीच महिला बचत गटांचे प्रदर्शन म्हणजे राजेशभाईंचा विक पॉईंट. त्यात बचत गट यांची उत्पादनं व त्यांचे खाद्यपदार्थांचे स्टॉल्स, जणु गरमागरम पुरणपोळी आणि त्यावर धरलेली साजुक तुपाची धार.

काय खरेदी करु आणि काय खाऊ, किती खाऊ ,कसे खाऊ . जणु मोकाट सुटलेला वळु. या वळुला वेसण कशी घालायची ते त्यांना बरोबर ठावुक.

तरी बरं त्यांची आपली छोटी छोटी , लहानसहान वस्तुंची खरेदी असते. आणि तसं बघायला गेलं तर खाणे पण फारसं काही जास्त नसतं.

खानदेशी मांडे , वांग्याचे भरीत आणि ज्वारीची भाकरी. बारामतीकरांकडुन गरमागरम बाजरीची भाकरी, मिरचीचा ठेसा आणि पिठलं, तोंडी लावायला बिनपाण्याची कांद्याची भजी व आपलं उगीचच नावाला थालीपिठ.

उकडीचे मोदक (नव्हता चांगला ) आणि घावनं तव्यावरुन ताटामधे चटणी सोबत.

पण मी काय म्हणतो माणसांने वटारलेल्या या डोळ्यांना येवढे कशासाठी घाबरुन रहायला हवं ? 

हुरड्‍याचे थालीपीठ खाण्याचे राहुन गेलं ना.

Re-post

राजाबाबु, कोयले के खानी मे काम करने आदमी के हात काले होते ही है

 राजाबाबु, कोयले के खानी मे काम करने आदमी के हात काले होते ही है ।

आणि भाजलेले हरभरे खाणाऱ्यांचे सुद्धा. 

हा सिझन आला की राजाभाऊंचा हे गरमागरम हरभरे खाण्यासाठी जीव जात असतो. पण यंदाला अजुनपर्यंत खाल्लेले नव्हते ह्याचे कारण एकच असु शकते, आळसपणा किंवा विसरभोळेपणा.

आज अचानक याची आठवण झाली आणि आठवले की ह्या गाड्या शिक्कानगरच्या रस्त्यावर उभ्या असतात असतात. मग ते मुद्दामुन वाट वाकडी करुन भाजलेले हरभरे खाण्यासाठी गेले.

महाराजा भोग.

 कठोर परीश्रमास पर्याय नाही असे म्हणत प्रयत्नांती कमी केलेले सहा किलो वजन .

त्यातले चार किलो परत मिळवायला फारसा प्रयास करावा लागला नाही.

त्या चार किलो मधल्या अर्ध्या किलोस कारणीभुत आहे,  

" महाराजा भोग."

एक तर एकाचेच राजाभाऊंना वेड लागलेले असते, सध्या "महाराजा भोग " चे दिवस आहेत. 

जीवनामधले अनेक आनंदाचे क्षण साजरे करतांना त्यांना सर्व प्रथम जर का कोणते भोजनालय आठवत असेल तर ते " महाराजा भोग "

कॅफे भोसले

 हिटलरी राजाभाऊंना कधी कधी पोरांचे पण ऐकायला लागते. 

मग त्यांच्या बोलण्याप्रमाणॆ केल्यानंतर वाटतं, बरे झाले आपण आपल्या हेकेखोर स्वभावाला मुरड घातली. 

पोरं बिचारी चार दिवस देवस्थानात जेवुन सुकुन गेली होती. कोबीची भाजी आणि चवळीची भाजी. चवळीची भाजी आणि कोबीची भाजी. 

लोटलीवरुन केरीला जातांना राजाभाऊंची फार इच्छा होती की आजचे भोजन "विजयादुर्गा देवस्थान " मधे व्हावे. आपल्या बापाचा हाच बेत असणार हे ठावुक असलेल्या युवराजांनी मग फर्मान काढले, आता आपण फोंडामधे जेवु. आदल्या रात्री प्रभुंकडे काजु आणायल गेलो असतांना त्यानी ह्या उपहारगृहाची टेहाळणी केली होती.

"कॅफे भोसले " 

उत्तम जेवण मिळाले. बटाट्याच्या आवडलेल्या भाजीसोबत चार पुऱ्या जास्तच खाल्या गेल्या.

लांजा बसस्थानकासमोरील सरपोतदार ह्यांची खानावळ

 पण काहीही म्हणा, राजाभाऊंचे खरे मन रमते ते ह्या अश्या साध्यासरळ भोजनात.

आता मुंबई-गोवा हमरस्त्यावर कुठे जेवायचे ह्याच्या चिंतेत असलेल्या राजाभाऊंना लांजा बसस्थानकासमोरील सरपोतदार ह्यांची खानावळ दिसली.

जेवण रुचकर होते.

सोडाबॉटल ओपेनरवाला

 सोडाबॉटल ओपेनरवाला.

सध्या राजाभाऊ आहारनियत्रणाचे प्रचंड प्रयत्न (पुन्हा एकदा) करताहेत. आता लक्ष एकच. वजन निदान १०० कि. पर्यंत आणायचे आहे.

पण ह्याचा अर्थ असा होत नाही की त्यांनी रेस्टॉरंट मधे जावुच नये. जावे, जरुर जावे आणि आपण किती संयम बाळगु शकतो ह्याची प्रचीती घ्यावी.

"सोडाबॉटल ओपेनरवाला" बद्दल बरचसं ऐकले होते. काळेकाकु नको, नको म्हणत असतांना देखील ते ह्या ठिकाणी घुसले.

मेन्यु पाहतांना राजाभाऊंचे नजर दोन पदार्थांवर गेली, ह्या पदार्थाने येथे स्ठान मिळवल्याचे बघुन त्यांना झालेला आनंद डोळ्यात मावेना. मग त्यांना किंमत पाहिली. डोळे आणि जीभ एकदम बाहेर आली. 

कांदा भजीची किंमत एवढी ? रुपये २२५\= फक्त ? आणि वडापाव ९० रुपये. कॅन्सल.

कांदा भजी :Thinly sliced onion tossed in spices and fried. Served with green, garlic, and tomato Chutani.

मग बनमस्का आणि इराणी चाय मागवला. स्व:तासाठी सोडा विथ कोकम आणि कालाखट्टा.

पण एकंदरीत हे पारशी रेस्टॉरंट भन्नाट आहे. .

Re-post

गिरगाव चौपाटीवरच्या सुखसागर मधे पावभाजी खायला.

 रात्रीचे पावणे दोन वाजलेले. कधीच न झोपत असलेली सदाबहार मुंबई अधिकच बहरात आलेली. दिवसभराची धावपळ थंडावली, माहोल रंगत चाललेला. मध्यरात्रीनंतरची मुंबई किती सुरेख असते हे युवा नेते श्री.आदित्य उद्धव ठाकरे ह्यांच्या "नाईट लाईफ" च्या संकल्पनेला विरोध करणाऱ्यांना कसे ठावुक असणार ?

रात्री दिड वाजता घराबाहेर असलेल्या  राजाभाऊंच्या समस्त परीवाराचे एकमत झाले, कधी नाही ते त्यांचे एकामेकाचे विचार जुळले. 

जरी रात्री जेवुन घराबाहेर निघाले असले तरी मध्यरात्र टळल्यानंतर नेहमीच भुक लागत असते. 

रात्री दोन सव्वादोन वाजता बंद होते हे ठावुक असल्यामुळे मग काय गाडी वळली गिरगाव चौपाटीवरच्या सुखसागर मधे पावभाजी खायला.

महाराष्ट्राच्या घडाभाजीची आणि गुजरातच्या उंधियु ची राजाभाऊंच्या पोटात युती.

 महाराष्ट्राच्या घडाभाजीची आणि गुजरातच्या उंधियु ची राजाभाऊंच्या पोटात युती.

सेवासदन सोसायटी मधे त्यांचे कॅंटीन आहे

 कुठे चकाला आणि कुठे नाना चौक

आज सकाळी कार्यालयात गेलेल्या राजाभाऊंना जर का कोणी सांगितले असते की तुमच्या नशिबी आज दुपारी आंबोळ्या खाणे लिहिले आहे तर त्यावर त्यांचा काडीमात्रही विश्वास बसला नसता.

पण असे झाले खरे. आज छानशी आंबोळी खायला मिळाली, "आहार" मधे.

नानाचौकाजवळाच्या सेवासदन सोसायटी मधे त्यांचे कॅंटीन आहे जेथे अनेकविध खाद्यपदार्थांपासुन जेवणही मिळते.

Re-post

फिस्ट इंडीया कंपनी

 डेलीकसी आणि डेलीकेट हे दोन शब्द मनात उमटले जेव्हा माखनी पनीरचा पहिला घास  घेतला आणि अगदीच तशीच प्रतिक्रिया उमटली जेव्हा केशरयुक्त बदाम शोरबा या सुपचा पहिला चमचा काय ओठाला लावला तेव्हा. आणि त्या सोबतचा वारकी पराठा म्हणजे क्या कहना. भाजीला एकदम पर्फेक्ट मॅच.

लाजबाब. प्रशंशा, तारीफ करावी तेवढी थोडीच. बढीया. फेसबुकवर या रेस्टॉरंट्बद्दलच्या चांगले रिव्ह्यु वाचले होते तेव्हापासुन केव्हा एकदा पुण्याला जातो व येथे जेवायला जातो असे राजाभाऊंना झाले होते. पुण्याला पोचल्यापोचल्या लागलीच मग राजाभाऊ "फिस्ट इंडीया कंपनी" मधे पोचले.

राजाभाऊंनी अवधी फुड आयुष्यात पहिल्यांदाच खाल्ले आणि ते अवधी जेवणाच्या व ते खावु घालणाऱ्या "फिस्ट इंडींया कंपनी"च्या प्रेमात पडले नसतील तर नवलच.

अवधी जेवण. घास घेतल्या बरोबर तोंडात विरघळणारे जेवण 

मऊ मुलायम असे ते पनीर व केशर युक्त ती लाजबाब ग्रेव्ही. सोबत वारकी पराठा. बहार आली.

बिलकुल तेल नसलेले, अजीबात मसालेदार, चमचमीत नसलेले, अगदी राजाभाऊंना हवे असते तसे हे जेवण होते.

राजाभाऊ "फिस्ट इंडीया कंपनी " वर फिदा झाले आहेत

https://www.zomato.com/pune/feast-india-company-erandwane

अशी ही पटवापटवी

 अशी ही पटवापटवी 

"ताई "

"मी तुमच्याकडे नेहमी येतो ना "

"दादा "

"ताई, मी दोनशेच देणार."

"आस नको रे करू दादा , बर , साडेतीनशे दे "

सरदारजी खुश झाले.

प्रेमळ ताईनी त्याच्या शब्दाला मान देवून कमी किमतीत पापलेट त्यांना खिलवला.

दुबईला एका मराठमोळ्या उपहारगृहात

 दुबईला एका मराठमोळ्या उपहारगृहात (Curry Lane) राजाभाऊंनी मिसळ मागवली.

मिसळीमधला शेव,चिवडा, फरसाण खुप आवडले.

वाटलं, एखादी त्याची पुडी घरी घेवुन जावी.

किंमत विचारली, मग सवयीनुसार दिरामचे रुपयामधे रुपांतर केले.

पॅकेट परत ठेवुन दिले. रुपयामधे किंमत कळल्यावर जीभ बाहेर आली ना.

RE-POST

पांजरपोळकी तरफ. खास "हुरडा" खाने.

 चलो, चलते है, पांजरपोळकी तरफ. खास "हुरडा" खाने.

अहमदनगर. गेल्या वर्षी राजाभाऊ हुरडा खाण्यास ऑल द वे अहमदनगरला पोचले.

पांजरपोळचा हुरडा उत्तम, श्रेष्ठ, सर्वश्रेष्ठ आहे. एकदम बढीया

त्यांना फोन करुन वेळ व तारीख ठरवावी लागते नाहीतर रिकाम्या पोटी परत यायला लागते.

RE-POST